Żółcie i czerwienie pejzażowe.

Na pograniczu dnia i nocy świat żółknie i czerwienieje. Odchodzący już dzień dzień czaruje jeszcze przez chwilę niezwykłą urodą barw. Jak by to było wspaniale, gdyby każde pożegnanie w naszym życiu było tak piękne jak pożegnanie dnia.

Impresje z wiosennej włóczęgi śródłącznej.

Przyszedł czas na brodzenie, w woderach, po śródłącznych rozlewiskach. Trzeba było iść krok za krokiem, nieśpiesznie, ostrożnie i tak cicho, jak tylko jest to możliwe w tych warunkach. Nadrzeczne trzciny i woda  lśniły blaskiem, kiedy patrzyło się prosto w późno popołudniowe słońce.

Światło stawało się ciepłe, przechodziło przemianę od jaskrawości, ku żółciom i złocistościom. Wody na łąkach było jeszcze na tyle, że gdzieniegdzie mogły po niej pływać łabędzie.

Słońce zniżało się nieuchronnie ku linii horyzontu. Zostało mało czasu na bezpieczny powrót, zanim nadszedł zmrok. Warto było jednak podjąć ryzyko, aby dotrzeć i zatrzymać się w miejscu, z którego można było zapatrzyć się w wyzłoconą nadrzeczną przestrzeń.

Powrót do samochodu wiódł drogą biegnącą prosto ku zachodzącemu słońcu. Te same, ponownie napotkane łabędzie, na tle barwy starego złota, wypiękniały. Widać natura działa jak najdoskonalszy jubiler, bo przecież nawet najznamienitsze klejnoty bez odpowiedniej oprawy nie zachwycają.

Z zalanych nadrzecznych łąk i trzcinowych zakamarków zdążyłem wyjść na czas. Słońce zaszło już definitywnie. Niebo było jeszcze zaczerwienione, jednak robiło się już szarawo. Od auta dzieliła mnie już tylko wąska zakrzaczona wierzbą grobla. Na niej czekała na mnie  kolejna tego wieczoru atrakcja, świeżuteńkie łosie tropy, których nie było tutaj półtorej godziny wcześniej. Po chwili łoś wyszedł na sam środek zarośniętej grobli, kilkanaście metrów ode mnie. Był tym niespodziewanym spotkaniem zaskoczony, toteż zatrzymał się na chwilę, aby przyjrzeć się intruzowi, który przeszkodził mu w posiłku, po czym bez paniki poszedł  sobie przyległą do grobli łąką w kierunku rzeki. Tam zajął się dalszą konsumpcją.

Do samochodu dotarłem już prawie o zmroku. Dzień zakończył się, ale pozostał po nim obraz zapisany na zdjęciach - ślad, który ożywia na powrót miniony już zachwyt i wzruszenie.

Biebrzańskie snucie się.

   Do przemierzania biebrzańskich łąk i turzycowisk, zwłaszcza w szare i wilgotne dni, najlepiej pasuje określenie "snucie się". Jest to ciche i uważne zanurzanie się w biebrzańskiej przestrzeni, przez co stajemy się jej częścią.
    Słowo "snucie" świetnie pasuje do miękkości linii wokół, delikatności ledwo co zaznaczonej barwy i nieśpiesznego tempa wędrówki, która cieszy sama z siebie i nie ma banalnie praktycznego celu. Ten brak konkretnego celu nie oznacza jednak obojętności. Jest to raczej stan napięcia i wyczekiwania na to, co podaruje Matka Natura, a jak smakuje taki podarunek wie tylko ten, kto potrafi się bezinteresownie "snuć".
 

http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=215&detail=2793

Gęsi - przelotów ciąg dalszy.

   Gęsie przeloty odmierzają niezmiennie bieg czasu. Wraz z upływem kolejnych lat to, co wydaje się być najważniejsze i najcenniejsze blaknie i traci na znaczeniu. To, co nowe przemija już w tej samej chwili, w której się wydarza.
   Coroczny gęsi przelot budzi jednakże we mnie te same niezmienne tęsknoty, to samo wzruszenie.  Może jednak nie wszytko poddaje się upływowi czasu, może jest w człowieku jakaś cząstka absolutu, głęboko skryta pod powierzchnią zdarzeń. Może nawet wtedy, gdy nas już nie będzie ona pozostanie ?
  Gęsie przeloty będą i wtedy dalej odmierzać bieg czasu.

http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=211
http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=246
http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=199

Gęsi.

Jak co roku widok gęsich kluczy na biebrzańskim niebie to zapowiedź wiosny. Słychać je już z daleka, powietrze drży od ich przenikliwego głosu. Człowiek podnosi wtedy głowę i zaczyna uważnie wpatrywać się  w niebo. Wzrok podąża w ślad za kolejnymi kluczami ptaków, odprowadza je,  aż do linii horyzontu. Budzi się wtedy głęboko utajona tęsknota za swobodną i wolną wędrówką w nieodgadnioną dal.

http://iwaszko.fotopozytywy.pl/?tag=174