Łosiowe klimaty

Zima tego roku jeszcze nie wybieliła pejzażu, nie pokryła śnieżnym puchem łąk i dna lasu. Jest łaskawa dla łosi. W takich warunkach łatwiej jest im przetrwać. Mnie obdarowała miejscem, które przez kilka dni było znakomitą scenerią dla spotkań z łosiami. Szron i światło sprawiły, że te spotkania stały się interesującym przeżyciem estetycznym, żywym i zmiennym obrazem natury. Tak to z naturą bywa , jest kapryśna, zmienna. Każe długo czekać na to, aby po raz kolejny, niespodzianie, zadziwić swoją urodą.

Czarna, leśna straż.

Czarna, leśna straż to korzenie umarłych brzóz. Zastygłe w bezruchu upodobniają się do wiedźm, olbrzymów, czarowników, psów i dzikich zwierząt. Ich ciemne kontury wyraźnie odcinają się od bieli i światłości brzeziny. Myślę, że strzegą ciszy, tej samej, która dla zwierząt i pradawnych  łowców była istotną częścią ich samych, tak ważną i naturalną jak woda i powietrze.

 http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=7&sort=1

Pejzaż bezludny.

O fotografiach pejzażowych, na których nie widać postaci ludzkiej, mówi się: "tu nie ma człowieka".
Myślę, że to nieprawda.
Fotograf, zanim naciśnie spust migawki, zaczyna od człowieczego zatrzymania, zachwytu, zapatrzenia.
Widz oglądający tak powstałe obrazy to przecież też człowiek.
Pusta i rozległa przestrzeń, zarówno ta rzeczywista, jak i ta zamknięta w kadrze fotogramu, pozostawia miejsce na nostalgię, marzenia, refleksję, zaprasza do wędrówki wgłąb człowieczego jestestwa.
Wpatrując się w taki pejzaż wpatrujemy się w siebie samych. To właśnie sprawia, że w pozornie bezludnym pejzażu człowiek jest obecny intensywnie i pięknie.

Szarość

 Nadbiebrzański pejzaż współtworzą mgły, zarówno te nadrzeczne, jak i  śródłączne, te jesienne i te zimowe. Wierzby, płoty są jakby zanurzone w tym zamgleniu. Barwy blekną, a kontrasty tracą wyrazistość. Drogi nikną tajemniczo w gęstych szarościach. Świat nie jest już oczywistością konkretu, granica jawy i snu zaciera się. Pejzaż przeistacza się w niemą, somnabuliczną wizję.

To tu kończą się słowa, a zaczyna nieme zapatrzenie w dal i zasłuchanie w ciszę. Taki pejzaż to misterium, można się w nim rozpłynąć, tak jak drzewa i ptaki. Można zawędrować w zagubione przestrzenie własnej duszy.

Link do mgieł w kolorze: http://iwaszko.fotopozytywy.pl/index.php?album=218&sort=1

Zimowe Kapice

Kalendarzowa zima jeszcze się nie rozpoczęła, ale do Kapic już zawitała . Jako pierwszy pojawił się mokrawy śnieg, po nim nadszedł mróz, a słońce przeważnie nie pokazywało się. Kiedy już wyszło z ukrycia, poświeciło, wyzłociło łąki i brzeziny. Następnego dnia, o poranku, wzeszło na krótko nad linię horyzontu, a potem niebo zaciągnęło się śniegowymi chmurami i znowu zrobiło się szaro.