Pejzaż wewnętrzny

Pejzaż wewnętrzny to przestrzeń u jednych  rozległa i płaska po niknący w dali horyzont, u innych zaś, może być poszarpana, jak tatrzańskie ostre, kanciaste granie. Może też być jasna i przejrzysta lub przymglona, na tyle, że zaciera się wyrazistość konturów. Wariantów może być wiele, bo przecież  każdy z nas ma swój odrębny makrokosmos. To najgłębsza i zarazem najmniej dostępna dla świadomości właściwość naszego jestestwa. To, co wydarza się w świecie zewnętrznym, wokół nas,  ma zawsze i wszędzie odniesienie do tego wewnętrznego pejzażu, makrokosmosu, który determinuje nasze doświadczanie. Nie wybieramy tej przestrzeni sami, jest nam ona przydana, możemy tylko spróbować zadbać o to, aby otaczająca nas rzeczywistość pozostawała z nią w harmonii. Dotyczy to także krajobrazów, którymi się na co dzień otaczamy, one też powinny współbrzmieć z naszym wewnętrznym pejzażem tak,  jak consonans w dziele muzycznym. Tylko w takim wzajemnym dopełnieniu człowiek może doświadczać piękna otaczającego go świata.