W naturze jest jednak inaczej. Niskie światło, mniej lub bardziej dramatyczne w wyrazie chmury i ciepłe nasycenie barw bywają późną jesienią szczególnie nastrojowe i urokliwe. A wszytko to zatopione w ciszy i osadzone w rozległej nadbiebrzańskiej przestrzeni. Mówcie i myślcie co chcecie, ale po raz kolejny uparcie powtarzam, że narzekania na późną jesień są zupełnie nieuzasadnione.
ugry, beże, sjeny palone i niepalone - też, zółcienie przejrzałe w barwie ospałe, co nieco szarozielone. Lis i jastrząb, i jeż. A nad tym szarość błekitu toni co głszcze, nawilża mgłą. Ten spokój co spiesznie Biebrze nie goni. I miłośc dziewczyny jak perz. A szron w swym krysztale łze uroni, Ty, Igor czemu?...Ty wiesz.
OdpowiedzUsuńSzarugi listopadowo - grudniowe to piękny czas, pod warunkiem, że można je podziwiać w pobladłym świetle dnia. Ja nie mam takiej sposobności, więc tęsknię już jednak za słomianymi szarościami marcowymi. Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńPozwolę sobie nie zgodzić się z Państwem. Listopad powinien być komisyjnie zlikwidowany!
OdpowiedzUsuń