Niebiańskie góry

Słońce jeszcze nie zaszło za linię horyzontu, a księżyc już był dobrze widoczny. Jego tarcza zawieszona była nad chmurami, które, tego sierpniowego wieczoru, wyglądały jak podniebne góry. Szczyty tych gór lśniły oświetlone blaskiem zachodu. Jasne i strome zbocza wyraziście kontrastowały z ich podstawą. Czerwienie intensywniały i  mieszały się z żółciami, ustępującymi wraz z odchodzącym dniem. Niebiańskie góry oszałamiały  bogactwem barw, odcieni i grą światłocieni.

Piękno, jak zresztą wszystko, ma jednak swój kres. Niebiańskie góry rozpływały się w gęstniejącej szarości . Niebo było jednak nadal pełne blasku, wystarczyło odwrócić się od jego księżycowej strony i spojrzeć ku tej jeszcze przed chwilą słonecznej.  Tutaj chmury były jeszcze skąpane  w czerwieniach.

Kiedy pozostał już tylko księżycowy blask strome zbocza niebańskich gór zaczęły przypominać barwą błękitno - białe lodowce i tak, jak one, rozpływały się aż do zatracenia w mrokach nocy.

P.S. Myślę, że takie niebo można oglądać tylko tam, gdzie przestrzeń jest rozległa i pusta, gdzie niebo i ziemia zlewają się nisko, miękko i naturalnie w jedno. Tu, pośród kapickich  łąk, tak  po prostu jest.