Dom

    Kiedy nocą wracam do domu od strony tarasu lub wpatruję się w otaczającą mnie wokół ciemność, sylwetki drzew, zarysy przedmiotów wtapiają się w czerń i stają się niewidoczne. Zatraca się też w mroku linia horyzontu, nie sposób oddzielić wzrokiem bezgwiezdnego nieba od ziemi po której stąpam. Stawiam kolejne kroki w ciszy, na pamięć. Pośród czerni widoczne jest tylko wnętrze parterowego pokoju, oświetlone delikatnym bocznym światłem i ledwo zarysowane fragmenty ceglanego tarasu. Drewniane ściany, fragment kominka, portret Majki namalowany na wieczku od starej przedwojennej bombonierki , wiekowy zegar wujka Maksa, przestrzeń wnętrza są jakby zawieszone w okalającym je  bezmiarze czerni, makrokosmosie mroku. Mam wtedy wrażenie, że wpatruję się w przystań, do której mogę powrócić jak Odyseusz do Itaki.