Samotne drzewa

      Samotne drzewa pięknie prezentują się wczesną wiosną, późną jesienią lub zimą, kiedy nie są ukryte    za miękką i niekształtną plamą zieleni. Mgła, lub zimowa, surowa ascetyczna biel redukuje przestrzeń tła, czyniąc rysunek konarów i gałęzi wyrazistszym. Listopadowy szron podkreśla białą kreską surową ekspresję i indywidualizm rysunku koron śródpolnych drzew. W przestrzeni nadrzecznych lub śródpolnych rozlewisk trwają milcząco i godnie stare wierzby samotnice. 

       Zadziwiające jest to, że samotne drzewa zajmując fizycznie tak niewiele miejsca, wypełniają swoją obecnością rozległą pustą przestrzeń, niczym prastarzy słowiańscy bogowie. Nawet wtedy, gdy odwróci się od nich wzrok, ich obecność jest nadal odczuwalna, są bowiem, jak kapłani w świątyni matki ziemi, nadają gęstość ciszy, ożywiają pustać tchnieniem życia, a ich kruche trwanie jest wyrazem surowego piękna natury.

     Kiedy dopełnia się los samotnych drzew, umierają, ale jeszcze jakiś czas potem pełnią swoją wartę godnie, zanim upadną i powrócą do matki ziemi, aby włączyć się w cykliczne koło przemian. Obdarowują nas wtedy nostalgią i wzruszeniem, czyniąc pejzaż bliskim człowieczemu losowi.

P.S. Napisałem ten post, na pożegnanie mojej ulubionej przydrożnej wierzby, ściętej ręką praktycznego barbarzyńcy, zanim jej los dopełnił się.