Słowo podchodzenie brzmi ot tak zwyczajnie, jeśli jednak dotyczy ono łosi, nabiera innego znaczenia.
Kilka godzin włóczenia się po bagiennych łąkach, poprzecinanych mozaiką brzeziny, zawsze jest jak wejście w ciszę, w której z każdym wdechem zasysa się z przestrzeni jakąś dziwną moc i uspokojenie. To dlatego warto tutaj wędrować. Zwierzaków jednak długo nie mogłem spotkać, chociaż pilnie ich wypatrywałem. Pochmurny dzień zmierzał do swojego końca. Moje nieme i czujne zapatrzenie w dal przyniosło dobry skutek, pozwoliło mi nie przegapić ciemnej, odległej plamy pośród brzeziny okalającej łąkę. Zanim zdążyłem przyłożyć do oka lornetkę ciemna sylwetka jakby rozpłynęła się w brzezinie. Postanowiłem zmienić kierunek mojego marszu odbijając w lewo na skos,
tak, aby po przejściu kolejnego brzozowego lasku znaleźć się bliżej
miejsca, w które mógł zawędrować domniemany łoś. Po wyjściu na otwartą
przestrzeń, dość daleko ode mnie zobaczyłem dwa łosie. Jeden stał na tle
ściany lasu, drugi w jego głębi.
Nie widziały mnie. Szły spokojne w kierunku, w którym i ja zmierzałem. Pozostało mi tylko znowu odbić ciut na lewo i iść uważnie tak, aby nie hałasować nadmiernie. Liczyłem na to, że za kolejnym laskiem nasze drogi zejdą się. Napięcie rosło, serce biło szybciej, wzrok wyostrzał się, uszy wyczulały na najmniejszy szmer. Trudno w słowach opisać emocje i stan skupionego oczekiwania, spokoju który zakrywa wewnętrzne rozedrganie. Chyba jednak pozostało we mnie coś z pierwotnego łowcy.
W końcu bingo! Jest ! Na tle kolejnego pasa brzeziny zobaczyłem całkiem blisko klępę z tegorocznym łoszakiem. Aparat fotograficzny był już przygotowany. Łosie szły spokojnie swoją drogą. Nie zauważyły mnie. Za to mnie chyba usłyszały, bo przez chwilę zaprzestały konsumpcji połączonej z wędrówką i zaczęły wpatrywać się w krzaki i brzózki, które kryły moją obecność. Zbytnio się jednak nie przejęły, zanim nieśpiesznie przeszły dalej poskubały jeszcze trochę wierzbowych krzaków.
Bezkrwawe łowy zakończyły się, bicie serca powracało do normalnego rytmu.
