Oblicza mgły - kolory.

Pisałem już w jednym z poprzednich postów o kapickich mgłach. O tym, że są niewyobrażalnie plastyczne, zmienne i kapryśne. Tym razem pokażę mgielne barwy, bowiem i one zachwycają.
Kiedy patrzy się prosto w słońce czerwienie przechodzą w miękko ciepłe i nasycone żółcie. Kiedy słońce wzniosło się już wyżej nad linię horyzontu warto spojrzeć na to, co dzieje się z tyłu za nami. Tam szarości i biele mieszają się z błękitem. Gdy nadchodzi pełnia dnia mgły odchodzą razem z barwami poranka.
Zaczynają się też czerwienić i żółknąć liście drzew, otulonych oparami mgieł. Zaczyna się kolejna jesień.

Spotaknie z klępą modelką.

Łosie nie zawsze uciekają spotkawszy na swojej drodze człowieka. Czasem nie zmieniają nawet kierunku w jakim wędrują. Tę klępę zobaczyłem z daleka. Stała pomiędzy wierzbami, jakieś dobrze ponad sto metrów ode mnie. Usłyszała i zobaczyła mój samochód. Wiedziała o mojej obecności. Zatrzymałem się i czekałem na to, co zrobi.

Klępa po chwili wyszła spoza linii wierzb na otwartą łąkę i zaczęła niespiesznie iść w moim kierunku.

Przeszła w poprzek przez całą szerokość łąki. Następnie zatrzymała się przy miedzy zarośniętej wierzbowymi krzakami. Była ode mnie około trzydziestu metrów. Zajęła się spokojnie jedzeniem wierzb, nie przejmując się zbytnio moją obecnością, nawet tym, że wysiadłem z samochodu.

Raz tylko przerwała kolację i okazała trochę zniecierpliwienia. Szybko jednakże powróciła do konsumpcji. Niebo w tle było zaczerwienione, słońce zaszło dopiero co za horyzont. Klępa dalej nie przerywała sobie posiłku.

W końcu zdecydowała się iść dalej, przecięła śródpolną drogę i zniknęła w pobliskiej gęstwinie wierzby.

Zachowała się jak prawdziwa modelka.